پس از سخنان مهم مقام معظم رهبری در دیدار مردم آذربایجان که مرتبط با حوادث و بی اخلاقی های صورت گرفته در جلسه استیضاح وزیر کار و امور اجتماعی بود،مطلبی در فضای مجازی با تیتر جالب و معنادار "ولایت پذیری یا ظلم ستیزی" خواندم. بعد از مطالعه ی آن که تیتر و عنوانش لبّ مطلب و کلام را به خواننده می رساند ، سعی کردم نه به عنوان جواب به مطلب مذکور ، بلکه ذکر چند نکته به خود و تمام دوستان و کسانی که این مطلب را می خوانند گوشزد کنم. زیرا فتنه و انحراف در کمین هر شخص و گروهی نشسته است تا آنها را همراه خود به چاه ضلال فرو بَرَد.
ولایت و امامت اوج معنای مطلوب اداره جامعه در مقابل انواع و اقسام مدیریت های جامعه که از ضعف ها و شهوات و نخوت (تکبر) و فزون طلبی انسانی سرچشمه می گیرد می باشد. امامت و ولایت زمام دین و مایه نظام مسلمین و صلاح دنیا و عزت مومنین است. امام است که حلال خدا را حلال و حرام خدا را حرام کند و حدود خدا را بپا دارد و از دین دفاع کند و با حکمت و اندرز و حجتِ رسا مردم را به طریق پروردگار دعوت نماید.امام است که به معنای اَتّم کلمه مقابل ضعف ها ، فزون طلبی ها ، زیاده خواهی ها و ظلمِ ظالمان می ایستد. با ولایت است که حق و باطل از هم تمیز داده می شود. ولایت است که ظالم و ظلم ِ او را مشخص می کند. و همین طور خوبی ها و بدی های تمام شئونات زندگی با قدم در این مسیر روشن قابل تشخیص است.
۳۴ نظر
۲۱ اسفند ۹۱ ، ۰۶:۵۱